باب اخلاص‏

پ‏1- از امام صادق (ع) در تفسير قول خدا عز و جل: «حنيفاً مسلماً» فرمود:

يعنى خالص و با اخلاص كه در آن، چيزى از پرستش بتها نباشد.پ 2- رسول خدا (ص) فرمود:

آيا مردم، همانا خدا هست و شيطان، و حق است و باطل و، راه درست است و گمراهى، و رشد است و غَىّ، دنيا هست و آخرت، و حسنات است و سيئات، آنچه حسنه و خوبى است از خدا است، و هر آنچه بد كردارى است از شيطان است لعنه الله.پ 3- امير المؤمنين (ع) مى‏فرمود:

خوشا بر كسى كه عبادت و دعا را خالص براى خدا بنمايد و دلش بدان چه ديده‏اش بيند مشغول نگردد و بدان چه دو گوشش شنوند ياد خدا را فراموش نكند و بدان چه به ديگرى داده‏اند غم به خود راه ندهد.

 

پ‏4- امام صادق (ع) در تفسير قول خدا عز و جل (2 سوره ملك): «تا بيازمايد شما را كه كدام كردار بهترى داريد».

فرمود: مقصود از كردار بهتر، كردار بيشتر نيست ولى كردار درست‏تر است، درستى كردار ترس از خدا است و به قصد پاك و خوش كردارى، سپس فرمود:

كردارى را تا به آخر پاك و بااخلاص نگهداشتن از خود آن كردار سخت‏تر است، كردار پاك آن است كه مقصودت از آن ستايش احدى جز خدا عز و جل نباشد، نيّت بهتر است از كردار، هلا خود نيّت هم كردارى است.

سپس خواند قول خدا عز و جل را (84 سوره اسراء): «بگو هر كس عمل كند بر آهنگ خود» يعنى بر نيّت خود.پ 5- گويد: از او پرسيدم از تفسير قول خدا عز و جل (89 سوره شعراء): «جز كسى كه نزد خدا آيد با دلى سالم».

فرمود: دل سالم آن دلى است كه نزد خدا آيد و جز او در آن نباشد، فرمود: هر دلى شرك و شك دارد ساقط است، و همانا زهد در دنيا را خواستند براى آنكه دلشان فارغ باشد براى آخرت.پ 6- از امام باقر (ع) كه فرمود:

هيچ بنده‏اى چهل روز ايمان خالص به خدا نيارد يا فرمود:

خدا را چهل روز به نيكى ياد نكند جز آن كه خدا او را نسبت به دنيا زاهد سازد و درد و داروى دنيا را به او بنمايد و حكمت را در دلش پا برجا كند و زبانش را بدان گويا سازد، سپس خواند (151 سوره اعراف): «به راستى آن كسانى كه گوساله پرستيدند به زودى بدانها رسد با خوارى در زندگى دنيا و همچنين افتراءبندان را سزا دهيم» هيچ‏

 

 

بدعت‏گذارى را نبينى جز اينكه خوار است و هر كه به خدا عز و جل و بر رسولش و بر خاندان او (ع) افتراء بندد خوار باشد.