باب در اينكه نعمتى را كه خدا در قرآن ياد كرده است ائمه (ع) هستند

پ‏1- اصبغ بن نباته گويد: امير المؤمنين (ع) فرمود: چه خيال مى‏كنند مردمى كه سنت رسول خدا (ص) را ديگر گون كردند و وصى او (از وصيت او خ) سر برتافتند و نمى‏ترسند كه عذاب خدا بر آنها نازل شود، سپس اين آيه را تلاوت كرد (29 سوره ابراهيم): «آيا نگاه نكنى به آن كسانى كه به جاى نعمت خدا كفر ورزيدند و تبار خود را به خانمان نابودى كشيدند كه دوزخ است» سپس فرمود: ما هستيم آن نعمتى كه خدا به بندگانش انعام كرده و بوسيله ما كامياب شود هر كه كامياب باشد در روز قيامت.پ 2- معلى بن محمد در حديثى كه به معصوم رسانيده است در تفسير قول خداى عز و جل (12 سوره الرحمن): «پس آيا به كدام نعمت پروردگار خودتان شما دو تن تكذيب كنيد»؟ گفته است: مقصود اين است كه پيغمبر را تكذيب كنيد يا وصى او را؟ در سوره الرحمن نازل شده.پ 3- ابو يوسف بزاز گويد: امام صادق (ع) اين آيه را خواند (69 سوره اعراف): «ياد كنيد نعمتهاى خدا را»- شايد راستگو شويد- فرمود: مى‏دانى نعمتهاى خدا چيست؟ گفتم: نه، فرمود:

 

مقصود، بزرگترين نعمت خدا بر خلق او است و آن ولايت ما است.

 

پ‏4- عبد الرحمن بن كثير گويد: از امام صادق (ع) تفسير قول خدا عز و جل را پرسيدم (29 سوره ابراهيم): «آيا نگاه نكنى به كسانى كه بدل كردند نعمت خدا را به كفر» فرمود: مقصود، همه و همه قريش است كه با رسول خدا (ص) دشمنى كردند و به جنگ او برخاستند و وصيت او را در باره جانشين او منكر شدند.