پ1- از امام صادق (ع)، فرمود:
مؤمن دو جور مؤمن است، يك مؤمنى كه به عهد خدا عمل كرده و به شرط خدا وفا كرده است و اين است مورد قول خدا عزّوجل (23 سوره احزاب): «مردانى كه عمل كردند بدان چه با خدا در باره آن عهد بستند» اين همان است كه هراسهاى دنيا و نه هراسهاى آخرت بدو نرسد و او است كه شفاعت كند و نيازى به شفاعت ندارد و يك مؤمنى كه چون زراعت تازه روئيده و لطيف است، گاهى كج مىشود و گاهى راست و آن است كه دچار هراس آخرت مىشود و اين از كسانى نيست كه از او شفاعت شود و شفاعت از كسى نكند.پ 2- از خضر بن عمرو كه شنيدم امام صادق (ع) مىفرمود:
مؤمن دو مؤمن است، يك مؤمنى كه به هر شرط و قرارى كه خدا با او داده عمل كرده است پس آن است كه با پيمبران و صديقان و شهيدان و نيكان است و چه خوب رفيقهائى هستند، اينها اين است كه شفاعت كند و نيازى به شفاعت ندارد و اين از كسانى است كه هراسهاى دنيا و هراسهاى آخرت به او نرسد و مؤمنى كه لغزش كرده چون زراعت تازه و لطيف است و هر جور كه باد او را سرازير كند سرازير مىشود و اين است كه هراسهاى دنيا و آخرت به او مىرسد و براى او شفاعت مىشود و عاقبتش به خير است.پ 3- از امام باقر (ع)، فرمود:
مردى در بصره خدمت امير المؤمنين (ع) قيام كرد و گفت:
يا امير المؤمنين! از اخوان به ما خبر بده، در پاسخ فرمود: برادران دو
جورند، برادران مورد اعتماد و برادران خندهرو، امّا برادران مورد اعتماد هم آنها دست و بال و اهل و مال هستند و چون تو به برادرِ خود اطمينان و وثوق دارى مال و تنت را به او ببخش و با هر كه صفا دارد صفا كن و با هر كه دشمن است دشمن باش و راز او و عيب او را بپوش و خوبى او را ترويج كن، و بدان اى سئوالكننده كه اينان از كبريت احمر كمترند، و أمّا برادران خندهرو تو همان لذّتى كه از آنها برى، آن را از آنها مبر و بيش از آن هم از آنها مجو و به آنها بده آنچه را به تو مىدهند از خوشروئى و شيرين زبانى.
