باب سپاس گوئى و تمجيد

پ‏1- از مفضل، گويد: به امام صادق (ع) گفتم: قربانت دعاء جامعى به من بياموز، به من فرمود:

خدا را سپاس گذار زيرا هيچ نمازگزارى نماند جز اينكه برايت دعا كند، مى‏گويد: خدايا بشنو سخن كسى كه تو را سپاس گذارد.پ 2- از محمد بن مروان، گويد: به امام گفتم: كدام عمل به درگاه خدا عز و جل محبوب‏تر است؟

در پاسخ فرمود: اين است كه او را سپاس گوئى.پ 3- امام صادق (ع) فرمود: رسول خدا (ص) را شيوه بود كه هر روز سيصد و شصت بار خدا را حمد مى‏كرد به شماره رگهاى تن انسان، مى‏فرمود:

سپاس از آن پروردگار جهانيان است بسيار است، در هر حال.پ 4- رسول خدا (ص) فرموده است كه: در آدمى زاده سيصد و شصت رگ است كه يك صد و هشتاد از آنها آرام است و اگر رگ جنبنده‏اى آرام شود، خوابش نبرد و اگر رگ آرامى بجنبد، خوابش‏

 

نبرد و رسول خدا (ص) را شيوه چنان بود كه چون بامداد مى‏كرد سيصد و شصت بار مى‏فرمود: سپاس از آن پروردگار جهانيان است بسيار بر هر حال، و هر گاه بامداد مى‏كرد به همان شماره اين ذكر را مى‏گفت.پ 5- از امام صادق (ع)، فرمود:

هر كه در هر بامداد چهار بار بگويد: الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعالَمِينَ، هر آينه شكر آن روز را كرده است، و هر كه آن را در شام بگويد، شكر آن شبش را ادا كرده است.پ 6- يكى از اصحاب امام صادق (ع) فرمود:

هر دعائى كه پيش از آن حمد خدا نباشد نيمه است و پى بريده است، حمد خدا بايد و سپس ستايش او، من گفتم: نمى‏دانم چه اندازه از تحميد و تمجيد بس است؟

فرمود: مى‏گويد: بار خدايا! توئى آغاز و پيش از تو چيزى نيست، و توئى انجام و پس از تو چيزى نيست، توئى آشكارا و فرازتر از تو چيزى نيست، و توئى نهان و در برابر تو چيزى نه، و توئى عزيز و حكمت‏دار.پ 7- گويد: پرسيدم از امام صادق (ع) كه در تحميد و تمجيد چه اندازه بس است؟

 

 

فرمود: مى‏گوئى: سپاس از آن خدا است كه فراز است و بر هر چه چيره است و سپاس از آن خدا است كه مالك است و توانا و سپاس از آن خدا است كه درون است و آگاه و حمد از آن خدا است كه (زنده‏ها را بميراند) و مرده‏ها را زنده كند و او بر هر چه توانا است.