پ1- از محمد بن مسلم كه از امام باقر و يا امام صادق (ع) شنيدم مىفرمود:
راستى خدا عز و جل خلقى را براى ايمان ثابت آفريده كه زوالى ندارد و خلقى را هم براى كفر ثابت آفريده كه زوالى ندارد و خلقى را هم ميان اين دو آفريده و به برخى ايمانى سپرده اگر خواهد براى آنها به پايان رساند مىرساند و اگر خواهد آن را از آنها بگيرد مىگيرد و فلانى از آنها بود كه ايمانش عاريت بود.پ 2- از كليب بن معاويه اسدى از امام صادق (ع) فرمود:
راستى بنده بامداد كند مؤمن و شام كند كافر و بامداد كند كافر و شب كند مؤمن، و مردمى باشند كه ايمان را به عاريت دارند و سپس از آنها برگرفته شود و آنها را «مُعارين» نامند. سپس فرمود: فلانى از آنها است.پ 3- از عيسى شلقان گويد: من نشسته بودم و امام كاظم (ع) گذر كرد و با او برهاى بود. گويد: گفتم: اى پسر! مىبينى پدرت چه مىكند؟ ما را به چيزى فرمان مىدهد و سپس از آن نهى مىكند،
به ما فرمان داد با ابى الخطاب دوستى كنيم و سپس به ما دستور داد او را لعن كنيم و از او بيزارى جوئيم.
امام كاظم (ع) كه پسر بچهاى بود فرمود: راستى خدا خلقى را براى ايمانى آفريد كه زوال ندارد و خلقى را براى كفرى آفريد كه زوال ندارد و خلقى را هم ميان اين دو دسته آفريد و ايمان را بدانها عاريت داد و آنان را «مُعارين» نامند و هر گاه خواهد، ايمان آنها را بازستاند، أبو الخطاب از آنها بود كه ايمانى به عاريت داشت.
گويد: سپس خدمت امام صادق (ع) رسيدم آنچه را به أبو الحسن (ع) گفته بودم و آنچه را به من گفته بود به آن حضرت گزارش دادم و امام صادق (ع) فرمود كه: او جوشش نبوّت است (يعنى از سرچشمه نبوّت جوشيده است).پ 4- از يكى از اصحاب ما كه ابى الحسن (ع) فرمود:
راستى خدا پيغمبران را به پيغمبرى آفريده و جز پيغمبر نباشند، و مؤمنان را به گرويدن آفريده جز مؤمن نباشند، و به مردمى هم ايمان به عاريت داده و اگر خواهد براى آنها به پايان رساند و اگر خواهد آن را از آنها بازستاند، فرمود: در باره آنها جارى شده است حكم (98 سوره انعام): «پس پا برجا باشد و سپرده شده باشد» و به من فرمود: راستى فلانى مستودع و امانت دار بود براى ايمان خود، و چون بر ما دروغ بست، آن ايمان عاريهاش سلب شد.پ 5- از امام صادق (ع) فرمود:
راستى خدا پيغمبران را به سرشت نبوّت آفريده و هرگز بر نمىگردند، و اوصياء را به سرشت وصايت آفريده و هرگز بر
نمىگردند، و مؤمنان را به سرشت ايمان آفريده و هرگز بر نمىگردند، و برخى باشند كه ايمانى به عاريت دارند و هر گاه دعا كند و در دعا اصرار ورزد با ايمان بميرد.
