1- معاوية بن وهب گويد: از امام صادق (ع) شنيدم مى فرمود: براستى از آنچه خدا بر موسى (ع) وحى كرد و در تورات بر او نازل شد اين بود كه:
منم من خدائى كه جز من شايسته پرستشى نيست، خلق را آفريدم و نيكى را آفريدم و آن را به دست كسى مجرى ساختم كه دوستش داشتم، خوشا بر كسى كه نيكى را به دست او اجرا كردم.
منم خدائى كه نيست شايسته پرستشى جز من، خلق را آفريدم و بدى را آفريدم و آن را به دست هر كه خواستم مجرى كردم، واى بر آنكه بدى را به دست او مجرى ساختم. 2- محمد بن مسلم گويد: از امام باقر (ع) شنيدم مىفرمود:
خدا در يكى از كتب خود نازل كرده است كه:
منم، من خدائى كه شايسته پرستشى نيست جز من، خير را آفريدم، و شر را، خوشا بر كسى كه به دستش خير را مجرى كنم و بدا بر كسى كه به دستش بد را مجرى كنم، و واى بر كسى كه بگويد: چطور شده، چطور شده؟ 3- امام صادق (ع) فرمود: خداى عز و جل فرمايد: منم خدائى كه شايسته پرستشى جز من نيست آفريننده خوبى و بدىام، خوشا بر آنكه خوبى را به دستش مجرى سازم و واى بدان كه بدى
را به دستش به كار اندازم و واى بر كسى كه بگويد: آن چطور است، اين چطور است. يونس گفت: يعنى كسى كه از راه كنجكاوى بخواهد منكر اين موضوع شود.