1- امام صادق (ع) فرمود: هر كه خدا را به صرف توهم پرستد كافر است، هر كه نام را بىمسمى پرستد كافر است، هر كه نام و صاحب نام را همراه هم پرستد مشرك است، هر كه صرف معنى را پرستد به تطبيق اسماء و صفاتى كه خود را بدان ستوده و دل بدان دهد و در نهان و آشكار و در زبان سازد همانها به راستى
اصحاب امير المؤمنين باشند. در حديث ديگر آنان همان مؤمنان بر حق باشند. 2- هشام بن حكم از امام صادق (ع) از شرح اسماء خدا و اشتقاق و ماده آنها پرسيد: الله از چه مشتق است؟
امام فرمود: اى هشام، الله از اله مشتق است يعنى پرستيده شده و بايد شايان پرستشى باشد، نام جز صاحب نام است، هر كه نام بىمعنى را پرستد محققا كافر است و چيزى نپرستيده، هر كه نام و صاحب نام را با هم پرستد باز كافر است و دو چيز را پرستيده، هر كه معنا را پرستد نه نام را اين يگانهپرستى، اى هشام فهميدى؟
هشام: بيشتر بفرمائيد براى من.
امام: به راستى براى خدا نود و نه نام است اگر هر كدام همان ذات معنى باشند بايد هر كدام از آنها معبودى باشد ولى خدا خود يك معنى است كه همه اين نامها بر وى دلالت كنند و همه جز او باشند. اى هشام خبز نام خوردنى است و ماء نام آشاميدنى و ثوب نام پوشيدنى و نار نام سوزاننده. اى هشام به طورى فهميدى كه بوسيله آن با دشمنان ما دفاع و مبارزه كنى و با آنها كه همراه خداى جل و عز معبود ديگرى پرستند؟
هشام: آرى.
فرمود: خدايت بدان سود دهد و پابرجايت دارد. هشام گويد: به خدا از آن روز كه از جاى خود برخاستم تا امروز كسى مرا در باره يگانهپرستى محكوم نكرده است.
3- عبد الرحمن بن ابى نجران گويد: به امام باقر (ع) نوشتم يا زبانى گفتم: خدا مرا قربانت كند، ما مىپرستيم بخشاينده مهربان يگانه، يكتاى بىنياز را، امام فرمود: هر كه اسم را پرستد نه مسماى به اسماء را مشرك است و كافر و منكر و چيزى را نپرستيده بلكه من مىپرستم خداى يگانه، يكتاى بىنياز را كه به اين اسماء ناميده شده است نه خود اسماء را زيرا اسماء اوصافى هستند كه خود را بدانها ستوده.