باب معبود

1- امام صادق (ع) فرمود: هر كه خدا را به صرف توهم پرستد كافر است، هر كه نام را بى‏مسمى پرستد كافر است، هر كه نام و صاحب نام را همراه هم پرستد مشرك است، هر كه صرف معنى را پرستد به تطبيق اسماء و صفاتى كه خود را بدان ستوده و دل بدان دهد و در نهان و آشكار و در زبان سازد همانها به راستى‏

 

اصحاب امير المؤمنين باشند. در حديث ديگر آنان همان مؤمنان بر حق باشند. 2- هشام بن حكم از امام صادق (ع) از شرح اسماء خدا و اشتقاق و ماده آنها پرسيد: الله از چه مشتق است؟

امام فرمود: اى هشام، الله از اله مشتق است يعنى پرستيده شده و بايد شايان پرستشى باشد، نام جز صاحب نام است، هر كه نام بى‏معنى را پرستد محققا كافر است و چيزى نپرستيده، هر كه نام و صاحب نام را با هم پرستد باز كافر است و دو چيز را پرستيده، هر كه معنا را پرستد نه نام را اين يگانه‏پرستى، اى هشام فهميدى؟

هشام: بيشتر بفرمائيد براى من.

امام: به راستى براى خدا نود و نه نام است اگر هر كدام همان ذات معنى باشند بايد هر كدام از آنها معبودى باشد ولى خدا خود يك معنى است كه همه اين نامها بر وى دلالت كنند و همه جز او باشند. اى هشام خبز نام خوردنى است و ماء نام آشاميدنى و ثوب نام پوشيدنى و نار نام سوزاننده. اى هشام به طورى فهميدى كه بوسيله آن با دشمنان ما دفاع و مبارزه كنى و با آنها كه همراه خداى جل و عز معبود ديگرى پرستند؟

هشام: آرى.

فرمود: خدايت بدان سود دهد و پابرجايت دارد. هشام گويد: به خدا از آن روز كه از جاى خود برخاستم تا امروز كسى مرا در باره يگانه‏پرستى محكوم نكرده است.

 

 

3- عبد الرحمن بن ابى نجران گويد: به امام باقر (ع) نوشتم يا زبانى گفتم: خدا مرا قربانت كند، ما مى‏پرستيم بخشاينده مهربان يگانه، يكتاى بى‏نياز را، امام فرمود: هر كه اسم را پرستد نه مسماى به اسماء را مشرك است و كافر و منكر و چيزى را نپرستيده بلكه من مى‏پرستم خداى يگانه، يكتاى بى‏نياز را كه به اين اسماء ناميده شده است نه خود اسماء را زيرا اسماء اوصافى هستند كه خود را بدانها ستوده.