باب خوش خلقى

پ‏1- از امام باقر (ع)، فرمود:

به راستى كامل ترين مؤمنان در ايمان خوش‏خلق‏تر آنها است.پ 2- رسول خدا (ص) فرمود:

در روز قيامت، در ترازوى كارهاى مؤمن بهتر از حسن خلق نگذارند.

 

پ‏3- از امام صادق (ع) فرمود: چهار است كه هر كه دارد، ايمانش كامل است و اگر از فرق سر تا پايش پر از گناه باشد، او را نكاهد، فرمود: آنها راستگوئى و رد امانت و حياء و حسن خلق است.پ 4- فرمود:

مؤمن پس از فرائض عملى پيش از خدا نياورد كه محبوب‏تر باشد نزد خدا از حسن خلق كه به همه مردم رسا باشد.پ 5- فرمود كه:

رسول خدا (ص) فرمود: به راستى براى صاحب خلق خوش اجرى چون اجر روزه‏دار شب زنده‏دار است.پ 6- فرمود:

بيشتر وسيله‏اى كه بدان امتم در بهشت درآيند تقوى و حسن خلق است.پ 7- فرمود:

خلق خوش، گناه را آب كند چنانچه خورشيد يخ را.

 

پ‏8- فرمود:

نيكوكارى و خلق خوش، خانه‏ها را آباد كنند و عمرها را بيفزايند.پ 9- فرمود:

خدا تبارك و تعالى به يكى از پيغمبرانش وحى كرد كه خلق خوش گناه را آب مى‏كند چنانچه خورشيد يخ را.پ 10- فرمود:

مردى در عهد پيغمبر (ص) مُرد و براى به خاك سپردنش نزد گوركن‏ها آمدند و بر خلاف انتظار گورى نكنده بودند و از آن به پيغمبر (ص) شكايت كردند، گوركنان گفتند: يا رسول اللَّه، ابزار آهنين ما به زمين كار نمى‏كند، گويا آن را به سنگ خارا مى‏زنيم، پيغمبر (ص) فرمود: چرا؟ با اين كه اين رفيق شما خوش خلق بود، يك جام آب براى من بياوريد، آن را برايش آوردند و دستش را در آن فرو برد و سپس آن را بر زمين پاشيد، سپس فرمود: بكنيد، فرمود:

گوركن‏ها كندند و گويا ريگى بود كه روى هم ريخته بودند.پ 11- از اسحاق بن عمار، از امام صادق (ع) فرمود:

به راستى خلق خوب بخشش خدا است، خدا عز و جل آن را

 

به خلق خود بخشش مى‏كند، برخى از آن منش است و برخى به تصميم و كسب است، من گفتم: كدام از اين دو بهتر است، فرمود:

آنكه طبع و منش او است بر آن واداشته است نمى‏تواند جز آن كند و آنكه به قصد و كسب خوش خلقى كند بايد به خوبى بر طاعت صبر كند و رنج كشد، پس او بهتر اين دو است.پ 12- فرمود:

به راستى خدا تبارك و تعالى همان ثواب را به بنده خوش خلق مى‏دهد كه به مجاهد در راه خدا مى‏دهد در بامداد و پسين (يعنى مجاهدى كه هميشه در جهاد است).پ 13- فرمود:

به راستى خدا تبارك و تعالى از اخلاق دوستان خود به دشمنانش عاريه داده تا دوستانش با دشمنانش در موقع تسلط آنها و دوران دولت آنها زندگى توانند. در روايت ديگر فرمود:

اگر نه چنين بود هيچ دوست خدا به جا نمى‏گذاشتند جز آنكه او را مى‏كشتند.پ 14- به علاء بن كامل فرمود:

وقتى با مردم در آميزى، اگر توانى با احدى معاشرت نكنى جز آنكه بالا دست او باشى همان كار را بكن (يعنى در احسان بر او جلو باشى) زيرا بسا كه بنده را در عبادت تقصيرى باشد و خدا به وسيله خوش خلقى و خوش رفتارى او را به پايه روزه‏دار و شب زنده‏

 

دار برساند.پ 15- از بحر سقاء، گويد: امام صادق (ع) به من فرمود:

اى بحر، خوش خلقى توانگرى است، سپس فرمود: آيا تو را گزارش ندهم از حديث آنچه پيش همه أهل مدينه معروف است؟

گفتم: چرا، فرمود: در اين ميان كه روزى رسول خدا (ص) در مسجد نشسته بود، يك دخترى از انصار آمد و خود او هم ايستاده بود، آن دخترك گوشه جامه رسول خدا (ص) را كشيد، پيغمبر (ص) براى او برخاست ولى آن دخترك چيزى نگفت و پيغمبر به او چيزى نگفت، تا سه بار اين كار را كرد و پيغمبر در بار چهارم براى آن دخترك برخاست كه پشت سرش بود و آن دخترك رشته‏اى از جامه رسول خدا (ص) بر گرفت و برگشت، مردم به او گفتند: خدا با تو كند آنچه كند (منظور نفرين به آن دخترك است) سه بار رسول خدا را گرفتار خود كردى و نه چيزى به او گفتى و نه چيزى به تو گفت، چه كار با او داشتى؟ گفت: ما در خانه بيمارى داريم و خانواده‏ام مرا فرستادند تا رشته‏اى از جامه رسول خدا (ص) برگيرم براى آرمان‏جوئى بدان، چون خواستم آن را برگيرم، مرا ديد و از جا برخاست و من شرم كردم كه آن را برگيرم در برابر چشم آن حضرت و نخواستم به او تكليف كنم كه خود آن را برگيرد، و به من دهد، پس آن را برگرفتم.پ 16- از امام صادق (ع) كه فرمود:

رسول خدا (ص) فرمود: بهترين شماها خوش خلق ترين شماها است كه كرامت مآبند و مهمان‏نواز، آن كسانى كه الفت گيرند و

 

با آنها الفت گرفته شود و گام بر فرش آنها نهاده شود.پ 17- فرمود كه: امير المؤمنين (ع) فرمود:

مؤمن اهل معاشرت است و خيرى نيست در كسى كه الفت نگيرد و با او الفت نگيرند.پ 18- فرمود:

 

به راستى خوش خلقى صاحب خود را به پايه روزه‏دار و شب زنده‏دار رساند.