پ1- امام باقر (ع) فرموده: رسول خدا (ص) فرموده: به راستى حديث آل محمد صعب است و مستصعب بدان ايمان نياورد جز فرشتهاى مقرب يا پيغمبرى مرسل يا بندهاى كه خدا دلش را به ايمان آزموده.
آنچه از حديث آل محمد (ص) به شما رسيد و دلنشين شما گرديد و آن را فهميديد آن را پذيرا شويد، آنچه را دل شما نگرفت و آن را نفهميديد آن را به خدا و رسولش و به عالم از آل محمد (ص) برگردانيد، هلاكت در اينجا است كه براى يكى از شما آنچه را تحمل ندارد و نمىتواند بفهمد باز گويند و او بگويد به خدا اين نمى شود، به خدا اين نمىشود، انكار همان كفر است. 2- امام صادق (ع) فرمود: يك روز نزد على بن الحسين (ع) تقيه ياد آور شد، فرمود: به خدا اگر ابو ذر آنچه را در
دل سلمان بود مىدانست او را مىكشت با اينكه رسول خدا (ص) آن دو را با هم برادر كرده بود، پس در باره مردم ديگر چه گمانى مىبريد، به راستى علم و علماء دشوار و سختگير است تحمل آن را ندارد جز پيغمبر مرسل يا فرشته مقرب يا بندهاى كه خدا دلش را به ايمان آزموده است.
پس فرمود: همانا سلمان از علماء است چون مردى است از ما خاندان و از اين رو او را در رديف علماء ياد كردم.پ 3- امام صادق (ع) فرمود: به راستى حديث ما دشوار است و سخت گير تحمل آن را ندارد جز سينههاى روشن يا دلهاى پاك و سالم يا اخلاق خوب، به راستى خدا از شيعههاى ما پيمان ولايت گرفته است چنانچه از بنى آدم پيمان ربوبيت خود را گرفته و فرموده: «آيا من پروردگار شما نيستم» هر كه براى ما وفا كند، خدا به او بهشت ايفاء كند و هر كه ما را دشمن دارد و حق ما را نپردازد در دوزخ باشد هميشه و جاويدان.پ 4- يكى از اصحاب ما گويد: به صاحب عسكر (ع) نوشتم:
قربانت، چيست معنى قول امام صادق (ع) كه فرموده:
«حديث ما دشوار است و متحمل آن نشود فرشته مقرب و نه پيغمبر مرسل و نه مؤمنى كه خدا دلش را به ايمان آزموده است».
جواب آمد كه همانا معنى قول صادق (ع) اين كه «فرشته و پيغمبر و مؤمن حديث ما را تحمل نمىكنند» اينست كه فرشته آن را تحمل نمىكند تا اين كه آن را به فرشته ديگر (ما فوق خود) عرض كند و پيغمبر آن را تحمل نمىكند تا آن را به پيغمبر ديگر (ما فوق خود)
بنمايد و مؤمن آن را تحمل نمىكند تا آن را به مؤمن ديگرى (ما فوق خود) بنمايد، اين است معنى قول جدّ من.پ 5- ابى بصير گويد: امام صادق (ع) فرمود: اى ابا محمد به راستى نزد ما به خدا سرّى است از خدا و علمى است از علم خدا كه به خدا سوگند هيچ فرشته مقرب و پيغمبر مرسل و مؤمنى كه خدا دلش را به ايمان آزموده متحمل آن نتواند شد، به خدا موظف نكرده است بدان خداوند احدى را جز ما و به بندگى خود نگرفته است بدان احدى را جز ما و نزد ما بعضى اسرار و بعضى از علم خدا است كه به ما دستور داده آن را به ديگران تبليغ كنيم از طرف خدا و ما آن را از طرف خدا عز و جل تبليغ مىكنيم و براى آن محلى و اهلى و حاملى دريافت نمىكنيم كه آن را تحمل كنند و بفهمند تا خدا براى آن مردمانى را بيافريند از همان گلى كه محمد و خاندان و ذريّه او را آفريده و آنها را از فضل و رحمت خود چنان بسازد كه محمد و ذريّه او را ساخته و ما به آنها آنچه را دستور داشتيم تبليغ كرديم و آن را پذيرفتند و تحمل كردند و فهميدند و آن اسرار علم الهى از ما بدانها رسيد و پذيرفتند و فهميدند و نام ما را شنيدند و دل به معرفت و حديث ما دادند و گر نه نبود كه از آن آفريده شده بودند مسلماً چنان نبودند، نه به خدا آن را تحمل نمىكردند و نمىفهميدند.
سپس فرمود: به راستى خدا مردمانى را براى دوزخ آفريده و براى آتش و ما دستور داشتيم به آنها تبليغ كنيم و تبليغ كرديم به آنها و به دل آنها نچسبيد و دلشان از آن نفرت كرد و آن را به ما برگردانيدند و متحمل آن نشدند و آن را دروغ شمردند و گفتند
پجادوگر و دروغگو، و خدا مهر بر دل آنها نهاد و آن را از يادشان برد. و سپس زبانشان را به بعضى از بيان حق باز كرد و آن را به زبان مىگويند ولى از دل باور ندارند تا بدين وسيله از اولياى خدا و أهل طاعتش دفاع شود و اگر چنين نبود خدا در زمين خود پرستش نمىشد و ما دستور يافتيم كه از آنها نهان داريم و كتمان كنيم، شما هم نهان كنيد از آنها كه خدا دستور داده به صرف نظر از آن و پنهان كنيد از آنها كه خدا دستور داده به ستر و كتمان از او.
گويد: سپس دست برداشت و گريست و فرمود: بار خدايا اينان جمعى اندكند آنها را در زندگى و مرگ ما شريك گردان و دشمن خود را بر آنها مسلط مكن تا ما را به مرگ آنان داغدار كنى زيرا اگر داغ آنها را به دل ما گذارى تو هرگز در زمين خود پرستيده نشوى و رحمت و درود فراوان بر محمد و آلش.
