1- امام صادق (ع) فرمود: پيغمبران و رسولان خدا چهار طبقهاند:
1- پيغمبرى كه تنها براى خود پيغمبرى دارد و وظائف شخص خود را از خدا دريافت مىكند و به ديگرى تجاوز ندارد و تكليف ديگرى را معين نمىكند.
2- پيغمبرى كه در خواب مىبيند و آواز را مىشنود و او را (فرشته) به چشم نمىبيند و به احدى مبعوث نيست و خود رهبر و امامى دارد چنانچه حضرت ابراهيم امام بود نسبت به لوط (ع).
3- پيغمبرى كه در خواب بيند و آواز شنود و فرشته را به چشم بيند و معاينه كند و به يك گروه كم يا بيش مبعوث است چون يونس (ع)، خدا در باره يونس (ع) فرمود (147 سوره صافات): «ما او را براى صد هزار بلكه بيشتر فرستاديم» فرمايد: سى هزار بيشتر بودند و بر او امامى بود.
4- آن پيغمبرى كه هم در خواب بيند و هم آواز شنود و هم در بيدارى به چشم بيند و خودش امام است مانند اولو العزم، ابراهيم مدتى پيغمبر بود و امام نبود تا خدا فرمود (124 سوره بقره): «به راستى من تو را امام ساختم، عرض كرد: و از نژاد من هم؟ خدا فرمود:
فرمان نبوت من به ستمكار نرسد» يعنى هر كه صنمى يا بتى پرستيده امام نباشد.پ 2- زيد شحام گويد: از امام صادق (ع) شنيدم مىفرمود: به راستى خداى تبارك و تعالى ابراهيم را بنده خود گرفت پيش از آنكه به مقام نبوتش مفتخر سازد و او را به پيغمبرى گرفت پيش از آنكه مقام رسالتش بخشد و او را رسول خود ساخت پيش از آنكه خليل خودش بگيرد و او را خليل خود گرفت پيش از آنكه او را به مقام امامت برگزيند و چون همه مقامات را برايش فراهم كرد، فرمود (124 سوره بقره): «به راستى من تو را براى مردم امام مقرر كردم» فرمود: از بس عنايات خدا در نظر ابراهيم بزرگ آمد «عرض كرد: و از نژاد من؟ خدا در پاسخ فرمود: عهد و فرمان من به ستمكاران نمىرسد» فرمود: شخص سفيه امام شخص پرهيز كار و متقى نمى شود.پ 3- ابن ابى يعفور گفت: از امام صادق (ع) شنيدم مى فرمود:
سادات پيغمبران و رسولان پنج باشند و آنان اولو العزم رسولانند و قطب نبوت و رسالت بر آنها مىچرخد، نوح و ابراهيم و موسى و عيسى و محمد (ص).
پ4- جابر گويد: از امام باقر (ع) شنيدم كه مىفرمود: به راستى خدا ابراهيم را به بندگى خود پذيرفت پيش از آنكه او را پيغمبر خود نمايد و پيغمبرش گرفت پيش از آنكه رسولش سازد و به رسالتش برگزيد پيش از آنكه خليل خودش گيرد و خليل خودش نمود پيش از آنكه امام گيردش و چون همه اين مقامات را براى او فراهم نمود (و كف خود را براى نمودن جميع مقامات به هم بست) به او فرمود: اى ابراهيم «به راستى من تو را براى مردم امام ساختم» از بس اين مقام به نظر ابراهيم بزرگ آمد «عرض كرد: پروردگارا و از نژاد من هم؟ خدا فرمود: عهد من به ستمكاران نرسد».
