پ1- از زيد شحّام، گويد: امام صادق (ع) فرمود:
دعا را در چهار گاه بجوئيد و بدان بپوئيد:
1- نزد وزيدن بادها.
2- نزد زوال سايهها (هنگام ظهر).
3- نزد فرود شدن باران.
4- هنگام ريختن اول قطره خون مؤمن در راه خدا (در جبهه جهاد) زيرا در اين چيزها است كه درهاى آسمان گشوده شوند.پ 2- امام صادق (ع) فرمود:
دعاء، در چهار جا به اجابت رسد: در نماز وتر و پس از نماز سپيده دم و بعد از ظهر و پس از مغرب.پ 3- امير المؤمنين (ع) فرمود:
دعا را در چهار جا غنيمت شماريد: نزد قرائت قرآن و نزد گفتن اذان و نزد فرود شدن باران و نزد بر خورد دو صف (حق و باطل) براى شهادت و جانبازى.پ 4- از امام باقر (ع)، فرمود:
شيوه پدرم اين بود كه چون به خدا حاجتى داشت، در اين ساعت آن را مىخواست، يعنى در زوال آفتاب.پ 5- از امام صادق (ع) فرمود:
چون براى يكى از شما، رقت قلب آمد بايد دعا كند، زيرا دل
تا پاك نشود، رقّت نكند.پ 6- از امام صادق (ع) كه:
بهترين وقتى كه به درگاه خدا عز و جل در آن دعا كنيد، وقت سحرها است و اين آيه را خواند (98 سوره يوسف): كه نقل قول يعقوب است (ع) «به زودى براى شما از پروردگارم آمرزش خواهم» و فرمود: تا به وقت سحر آنها را پس انداخت.پ 7- از معاويه بن عمار، از امام صادق (ع) فرمود:
پدرم را شيوه بود كه چون طلب حاجتى مىكرد، آن را هنگام ظهر طلب مىكرد و چون آهنگ آن مىنمود چيزى صدقه پيش مىداشت و به مستحق مىرساند و مقدارى عطر مىبوئيد و به مسجد مىرفت و براى حاجت خود دعا مىكرد بدان چه خدا مىخواست.پ 8- از امام صادق (ع)، فرمود:
چون پوستت دانه لرز بر خود گرفت و چشمت گريان شد، خود را باش، خود را باش كه محققاً به تو توجهى شده است (از طرف خدا براى انجام حاجت يا از طرف فرشتهها براى شفاعت و انجام حاجت به امر خدا- از مجلسى ره).پ 9- از ابى الصباح كنانى، از امام باقر (ع)، فرمود:
راستى خدا عز و جل دوستدارد از ميان بندههاى مؤمن خود، هر بنده بسيار دعا كن را، بچسبيد به دعا كردن از سحر تا بر آمدن
آفتاب، زيرا اين هنگامى است كه درهاى آسمان در آن باز شود و روزىها را پخش كنند و حاجتهاى بزرگ را بر آورند.پ 10- از عمر بن اذينه، گويد: شنيدم امام صادق (ع) مىفرمود:
راستى در شب چند هنگام است كه هيچ بنده مسلمانى موفّق به درك آنها نشود و نماز بخواند و به درگاه خدا عز و جل دعا كند در آنها جز اينكه خدا هر شب برايش اجابت كند، من گفتم:
اصلحك اللَّه! و آن كدام ساعت از شب است؟ فرمود: چون نيمى از شب گذرد، آن ساعت ششم نخست از نيم اول باشد.
