پ1- از رسول خدا (ص)، فرمود:
غيبت زودتر در دين مرد كارگر مىشود از بيمارى خوره در درون او.
رسول خدا (ص) فرمود:
نشستن در مسجد به انتظار نماز عبادت است تا حدثى سر ندهد، عرض شد: يا رسول اللَّه! حدث چيست؟ فرمود: غيبت كردن است.پ 2- از امام صادق (ع)، فرمود:
هر كه در باره مؤمنى بگويد آنچه را دو چشمش ديده و دو گوشش شنيده، پس او از كسانى است كه خدا در باره آنان فرموده است (18 سوره نور): «راستى آن كسانى كه دوست دارند فاش كنند هرزگى را در باره آن كسانى كه گرويده و ايمان آوردهاند از آن آنها است عذاب دردناك».پ 3- از داود بن سرحان، گويد:
از امام صادق (ع) از غيبت پرسيدم، فرمود: آن اين است كه برادر دينى خود را ياد كنى به كارى كه نكرده و دنبال او منتشر كنى امرى را كه خدا بر او پوشانيده و حدّى بر او در باره آن اقامه نشده است.
پ4- از امام صادق (ع) كه از رسول خدا (ص) پرسيدند، كفّاره غيبت چيست؟ در پاسخ فرمود:
آمرزشجوئى براى كسى كه او را غيبت كردى هر وقت به ياد او افتادى.پ 5- از ابن ابى يعفور، از امام صادق (ع)، فرمود:
هر كه به مرد مؤمن يا زن مؤمنهاى بهتان زند بدان چه در او نيست، خدا او را در طينة خبال برانگيزد و بدارد تا از آنچه گفته بيرون آيد، گفتم: طينة خبال چيست؟ فرمود: چركى است كه از فروج زنانِ زناكار و هرزه بدر آيد.پ 6- از يحيى ازرق، گويد: أبو الحسن (ع) به من فرمود:
هر كه در پشت سر مردى چيزى را گويد كه در او است و مردم مىدانند كه در او است، او را غيبت نكرده است و هر كه در پشت سر كسى در بارهاش سخن گويد كه در او است ولى مردم آن را نمىدانند، او را غيبت كرده است و هر كه چيزى در باره او گويد كه در او نيست، به او بهتان زده است.پ 7- از عبد اللَّه بن سيابه، گويد: شنيدم امام صادق (ع) مىفرمود:
غيبت اين است كه در باره برادرت بگوئى آنچه را خدا از او پرده پوشى كرده و اما آنچه از وجود او عيان است چون تندى كردن و شتابزدگى غيبت نيست، و بهتان اين است كه در باره او بگوئى آنچه در او نيست.
