باب عصبيّت‏

پ‏1- از امام صادق (ع)، فرمود:

هر كه تعصّب كشد يا براى او تعصّب كشند، رشته ايمان را از گردن خود باز كرده است.

 

پ‏2- از امام صادق (ع)، همين مضمون از قول رسول خدا (ص) نقل شده است.پ 3- از امام صادق (ع) كه رسول خدا (ص) فرمود:

هر كه به اندازه يك دانه خردل تعصّب در دل دارد، خدا روز رستاخيز او را با عربهاى زمانِ جاهليت مبعوث كشد.پ 4- امام صادق (ع) فرمود:

هر كه تعصّب كند، خدايش با سربندى از آتش سر بندد.پ 5- از على بن الحسين (ع) فرمود:

هيچ حميّتى به بهشت نبرد جز حميّتى كه حمزة بن عبد المطّلب كشيد، و اين براى آن بود كه به طرفدارى از پيغمبر (ص) خشم كرد و مسلمان شد، در داستان آن (سلا) كه بر پيغمبر (ص) افكندند.پ 6- از امام صادق (ع)، فرمود:

فرشته‏ها پنداشتند كه ابليس از آنها است و در علم خدا گذشته‏

 

بود كه از آنها نيست و خدا آنچه در ذات او بود به وسيله حميّت و تعصّب و خشم بيرون آورد تا آنكه گفت: «مرا از آتش آفريدى و او را از گل».پ 7- از زهرى، گويد: پرسش شد على بن الحسين (ع) از عصبيّت، در پاسخ فرمود:

 

تعصّبى كه صاحبش از آن گنهكار است اين است كه بدهاى تيره و تبار خود را از نيكان ديگران بهتر شمارد، اين تعصّب نسبت كه كسى تيره و تبار خود را دوست بدارد. تعصّب اين است كه تيره و تبار خود را بر ستم و ظلم كمك و يارى دهد.