باب غضب‏

پ‏1- از امام صادق (ع) كه رسول خدا (ص) فرمود:

خشم، ايمان را تباه كند چونان كه سركه عسل را تباه كند.پ 2- از ميسر، گفت: نزد امام باقر (ع) نام خشم را بردند، پس فرمود:

مردى به خشم آيد و خشنود نگردد تا به دوزخ درآيد، هر مردى به خشم آمد بر مردمى و ايستاده است، زود بنشيند كه اين پليدى شيطان از او برود، و هر مردى بر خويشاوندى خشم كرد، به او نزديك شود و خود را به او بسابد، زيرا چون رحم سائيده شود، آرام گردد.پ 3- امام صادق (ع) فرمود:

خشم، كليد هر بدى است.پ 4- مى‏فرمود (ع) كه مرد بيابانى نزد رسول خدا (ص) آمد

 

و گفت: من بيابان نشينم و سخن‏هاى كلى به من بياموز، در پاسخ او فرمود:

به تو فرمان دهم كه خشم نكنى و سه بار آن عرب بيابانى خواستِ خود را باز گفت، و همان پاسخ را دريافت، و آن مرد به خود آمد و گفت: ديگر چيزى نپرسم، رسول خدا (ص) جز به خير، مرا فرمان نداده است. فرمود كه: پدرم مى‏فرمود: كدام چيزى است كه از خشم، سخت‏تر است، راستى مردى خشم كند و قتل نفس كند كه خدا حرام كرده و زن پارسا را به زنا متّهم كند.پ 5- از عبد الأعلى، گويد: به امام صادق (ع) گفتم: به من پندى ده كه بدان پند گيرم، در پاسخ فرمود: مردى نزد رسول خدا (ص) آمد و به او گفت: يا رسول اللَّه! به من بياموز پندى كه بدان پند گيرم، در پاسخ او فرمود:

برو دنبال كارِت و خشم مكن، و تا سه بار بر او باز گفت، و در هر سه بار، همين پاسخ را شنيد كه: برو پى كارِت و خشم مكن.پ 6- امام صادق (ع) مى‏فرمود:

هر كه جلو خشم خود را گيرد، خدا عيب او را بپوشاند.پ 7- از امام باقر (ع) كه در تورات نوشته است در ضمن آنچه خدا عز و جل با موسى راز گفت، فرمود:

اى موسى! جلو خشمت را از هر كه من تو را بر او مسلّط كردم‏

 

بگير، تا من هم جلو خشم خودم را از تو بگيرم.پ 8- امام صادق (ع) فرمود: خدا عز و جل به يكى از پيغمبران وحى كرد:

اى آدمى زاده! هنگام خشمت مرا به ياد آور، تا من هم در هنگام خشمم تو را به ياد آورم، با آنها كه محوشان مى‏كنم، محوت نكنم، و خشنود باش كه من برايت انتقام گيرم، زيرا من برايت به است از انتقام خودت براى خودت.پ 9- عبد اللَّه بن سنان هم از امام صادق (ع) مانند آن را روايت كرده و در آن افزوده است:

و هر گاه ستمى به تو رسد، به انتقام من برايت خشنود باش، زيرا انتقام من براى تو بهتر است از انتقام خودت براى خودت.پ 10- از اسحاق بن عمار، گويد: شنيدم امام صادق (ع) مى‏فرمود: در تورات نوشته است:

اى آدمى زاده! مرا به ياد آور وقتى خشم كرد، تا من هم تو را به ياد آورم وقتى خشم كردم، و تو را نابود نكنم به همراه آنها كه نابود مى‏كنم، و هر گاه به تو ستمى شد، راضى باش كه من برايت انتقام كشم، زيرا انتقام من براى تو بهتر است از انتقام خودت.پ 11- از امام صادق (ع) كه مردى نزد رسول خدا (ص) آمد و گفت: يا رسول اللَّه! مرا تعليم ده، فرمود: برو و خشم مكن، آن مرد گفت: همين مرا بس است، رفت به خاندان خود و به ناگاه تيره و تبارش جنگى برپا بود، همه صف بسته و سلاح جنگ برداشته‏

 

بودند و چون چنين ديد، سلاح جنگ خود را برداشت و سپس با آنها در صف ايستاد و به ياد گفته رسول خدا (ص) افتاد كه خشم مكن و سلاح را به دور انداخت و رفت نزد آن مردى كه دشمن تيره و تبارش بودند و گفت: اى حضرات! هر چه زخم و كشتار و زدن بى‏اثر بر شماها وارد شده، به عهده من باشد و از مال خودم غرامت مى‏دهم، من همه را براى شما پرداخت مى‏كنم، آن مردم هم در پاسخ گفتند: هر چه از اين بابت باشد، از آن شما باشد، ما خودمان سزاوارتريم كه آنها را تلافى كنيم، فرمود: آن مردم با هم صلح و سازش كردند و خشم از ميان رفت.پ 12- از ابى حمزه ثمالى كه امام باقر (ع) فرمود:

به راستى اين خشم يك شراره شيطانى است كه در دل آدمى زاده فروزان شود، و به راستى وقتى يكى از شماها خشم كند، چشمانش سرخ شود و رگهايش باد كند و شيطان در او درآيد و چون كسى از شماها از اين عارضه بيم كند، به زمين چسبد كه پليدى شيطان در اين وقت به خوبى از او برود.پ 13- امام صادق (ع) فرمود:

خشم، دلِ مردِ حكيم را از ميان ببرد، و فرمود: هر كه مالك خشمِ خود نيست، مالك عقل خود نيست.پ 14- از امام باقر (ع)، فرمود كه رسول خدا (ص) فرمود:

 

هر كه خود را از اعراض مردم باز دارد، خدا روز قيامت از او درگذرد، و هر كه خشم خود را از مردم بازدارد، خدا تبارك و تعالى عذاب روز قيامت را از او باز دارد.پ 15- امام صادق (ع) فرمود:

 

هر كه خشم خود را از مردم باز دارد، خدا عذاب روز قيامت را از او باز دارد.