پ1. جابر بن يزيد گويد: مؤمن در بيست مورد مشمول عنايات خداوند است و خدا در آن موارد به او مساعدت مىكند، نخست آنكه او را گرفتار فتنه نمىكند و او را به حال خود وانمىگذارد، او را برهنه و گرسنه نمىكند، و مورد شماتت دشمنان قرار نمىدهد، و اسرار او را فاش نمىسازد.
خداوند مؤمن را عزيز مىدارد و او را خار نمىگرداند، او را در آب غرق نمىكند و در آتش نمىسوزاند، ديوارى بر او فرو نمىريزد و خود از بالا پرت نمىگردد، خداوند او را از فريب فريب دهندگان حفظ مىكند و از گزند جباران نگه مىدارد، و خداوند او را در دنيا و آخرت با ما محشور مىنمايد.
خداوند او را به بيمارى و نقاهتى گرفتار نمىكند كه موجب سرزنش و حقارت او در جامعه باشد، و او را از مرض پيسى و جذام حفظ مىكند، و با گناه كبيره از دنيا نمىرود و خداوند توبه را از ياد او نمىبرد.
خداوند مؤمن را از علم و معرفت خود محروم نمىسازد و او را با برهان و دلائل خود نيرو مىدهد، خداوند باطل را در دل او جاى نمىدهد، و او را در روز قيامت در حالى به محشر مىآورد كه نورش مقابل او را روشن مىگرداند.
خداوند در هر كار نيكى به او توفيق مىدهد، خداوند دشمن را بر او مسلّط
نمىكند تا او را خار بدارد، خداوند سرانجام كار او را در آسايش و راحتى قرار مىدهد، و با ما در مقام قرب پروردگار جاى دارد خداوند اين شرايط را براى او انجام مىدهد.پ 2- مفضل روايت مىكند كه حضرت صادق عليه السّلام فرمود: خداوند براى مؤمن ضمانت كرده كه اگر او به ربوبيت خداوند و نبوت محمد صلّى اللَّه عليه و اله و امامت على عليه السّلام اقرار كند و واجبات را انجام دهد او را در مقام قرب خود قرار بدهد.
راوى گويد: عرض كردم اين كرامت و بخششى است كه هيچ شباهتى به كرامت آدميان ندارد، بعد از اين امام صادق سلام اللَّه عليه فرمود: كار نيك را اگر اندك باشد انجام دهيد تا به نعمتهاى زياد برسيد.
