باب مكارم

پ‏1- از عبد الله بن مسكان از امام صادق (ع) كه فرمود:

مكارم (سر فرازيها) ده‏اند، اگر مى‏توانى كه در وجود تو باشند بايد باشند، اينها بسا كه در مردى باشند و در فرزندش نباشند يا در فرزند باشند و در پدرش نباشند و يا در بنده‏اى باشند و در آزادى نباشند؛ گفته شد كه: آنها چيستند؟ فرمود: به راستى نوميد بودن (از آنچه در دست ديگر است) (صدق البأس- به راستى نبرد كردن خ ل) و راستگوئى و پرداخت امانت و صله رحم و پذيرائى از مهمان و اطعام سائل و پاداش دادن به هر احسان و نگهدارى از همسايه و نگهدارى از رفيق و همصحبت و سر همه مكارم حيا و شرم است.پ 2- از امام صادق (ع) كه فرمود:

 

خدا عز و جل رسولانش را مخصوص به مكارم اخلاق كرده، خود را بيازمائيد، اگر در شما وجود دارند، خدا را سپاس گزاريد و بدانيد كه اين از خير است و اگر در شما نباشند از خدا خواهش كنيد و بدانها رغبت ورزيد؛ گويد: آنها را ده شمرد: يقين، قناعت، صبر، شكر، حلم، خوش خلقى، سخاوت، غيرت، شجاعت، مروت، گويد: برخى اين ده خصلت را روايت كرده و در آنها صدق و اداى امانت را افزوده.پ 3- از امام صادق (ع) فرمود:

ما دوست داريم كسى را كه خردمند و با فهم و بردبار و مدارا كن و شكيبا و راستگو، با وفا باشد، زيرا خدا عز و جل پيغمبران را به مكارم اخلاق مخصوص كرد (يعنى اخلاق بد را از آنها زدود) هر كه را مكارم اخلاق باشد، خدا عز و جل را بر آن سپاس گويد، و هر كه در او نباشد به خدا عز و جل زارى كند و آنها را از او بخواهد.

 (راوى) گويد: گفتم: قربانت، آنها چيستند؟ فرمود: آنها ورع باشند و قناعت و صبر و شكر و حلم و حياء و سخاوت و شجاعت و غيرت و خوش‏رفتارى و راست‏گوئى و اداى امانت.پ 4- از امام صادق (ع) كه فرمود:

خدا براى شما اسلام را دين پسنديد، شما با او خوش رفتارى كنيد به سخاوت و خوش اخلاقى.

 

پ‏5- أمير المؤمنين (ع) فرمود:

ايمان را چهار ركن است: رضا به قضاء خدا، توكل بر خدا، تفويض امر به خدا، تسليم به امر خدا.پ 6- از مردى هاشمى كه گفت: چهارند كه در هر كه باشند، اسلامش كامل است و اگر چه از فرق سر تا پايش خطا كارى باشد از قدر او نكاهد: راستگوئى و حياء و خوش خلقى و شكرگزارى (صاحب اين اخلاق خطا نورزد).پ 7- از جابر، از رسول خدا (ص) فرمود:

 

من شما را خبر ندهم از بهترين مردمانتان؟ گفتيم: چرا، يا رسول الله؟ فرمود: به راستى از بهترين مردان، مرد پرهيزكار، پاكيزه، با سخاوت، پدر و مادر پاك است (سر و ته پاك يعنى زبان و فرج خ ل) كه به والدين خود احسان كند و عيال خود را به پناه ديگران نفرستد.