پ1- از على احمسى، از امام باقر (ع)، فرمود:
به خدا از گناه رها نشود جز كسى كه بدان اعتراف كند.
گويد: و امام باقر (ع) فرمود: پشيمانى بس است براى توبه.پ 2- امام صادق (ع) فرمود: نه به خدا خداوند تعالى از مردم نخواسته است جز دو خصلت:
اعتراف به نعمتها براى او تا نعمت را بر ايشان بيفزايد و اعتراف به گناهان خود تا آنها را بر ايشان بيامرزد.پ 3- يكى از اصحابش، از امام صادق (ع) گويد: شنيدم مىفرمود:
راستى مرد گناهى كند و خدا به وسيله آنش به بهشت ببرد، گفتم: خدا به گناه، او را به بهشت برد؟ فرمود: آرى، راستش اين است كه گناهى مىكند و پيوسته ترسان است و بر خود خشمگين است و خدا به او ترحم مىكند و او را به بهشت مىبرد.
پ4- از معاويه بن عمار، گويد: شنيدم امام صادق (ع) مىفرمود:
راستش اين است كه هيچ بندهاى به اصرار از گناه بيرون نيايد و هيچ بندهاى از گناه بدر نيايد جز به اقرار و اعتراف.پ 5- از يونس بن يعقوب كه شنيدم امام صادق (ع) مىفرمود:
هر كه گناهى كند و بداند كه خدا بر او مطلع است، اگر خواهد عذابش كند و اگر خواهد او را بيامرزد، خدا او را بيامرزد و اگر چه استغفار نكند.پ 6- از امام صادق (ع)، فرمود:
به راستى خدا دوست دارد كه بندهاى از جرم بزرگى طلب گذشت كند و بد دارد بندهاى را كه جرم اندك را خوار و بىاعتبار شمارد (و در مقام توبه و تدارك آن نباشد).پ 7- امير المؤمنين (ع) فرمود:
راستى پشيمانى بر گناه و بدى به دست كشيدن از آن مىخواند و وامىدارد.پ 8- از ابان بن تغلب گويد: شنيدم امام صادق (ع) مىفرمود: هيچ بندهاى نيست كه گناهى كند و از آن پشيمان گردد جز
اينكه پيش از استغفار خدا او را بيامرزد و هيچ بندهاى نباشد كه خدا به او نعمتى دهد و بداند كه آن از طرف خدا است جز اينكه خدا پيش از آنكه او را حمد گويد، وى را بيامرزد.
