باب در اوقاتى كه اميد اجابت دعا دارند

پ‏1- از زيد شحّام، گويد: امام صادق (ع) فرمود:

دعا را در چهار گاه بجوئيد و بدان بپوئيد:

1- نزد وزيدن بادها.

2- نزد زوال سايه‏ها (هنگام ظهر).

3- نزد فرود شدن باران.

4- هنگام ريختن اول قطره خون مؤمن در راه خدا (در جبهه جهاد) زيرا در اين چيزها است كه درهاى آسمان گشوده شوند.پ 2- امام صادق (ع) فرمود:

دعاء، در چهار جا به اجابت رسد: در نماز وتر و پس از نماز سپيده دم و بعد از ظهر و پس از مغرب.پ 3- امير المؤمنين (ع) فرمود:

دعا را در چهار جا غنيمت شماريد: نزد قرائت قرآن و نزد گفتن اذان و نزد فرود شدن باران و نزد بر خورد دو صف (حق و باطل) براى شهادت و جانبازى.پ 4- از امام باقر (ع)، فرمود:

شيوه پدرم اين بود كه چون به خدا حاجتى داشت، در اين ساعت آن را مى‏خواست، يعنى در زوال آفتاب.پ 5- از امام صادق (ع) فرمود:

چون براى يكى از شما، رقت قلب آمد بايد دعا كند، زيرا دل‏

 

تا پاك نشود، رقّت نكند.پ 6- از امام صادق (ع) كه:

بهترين وقتى كه به درگاه خدا عز و جل در آن دعا كنيد، وقت سحرها است و اين آيه را خواند (98 سوره يوسف): كه نقل قول يعقوب است (ع) «به زودى براى شما از پروردگارم آمرزش خواهم» و فرمود: تا به وقت سحر آنها را پس انداخت.پ 7- از معاويه بن عمار، از امام صادق (ع) فرمود:

پدرم را شيوه بود كه چون طلب حاجتى مى‏كرد، آن را هنگام ظهر طلب مى‏كرد و چون آهنگ آن مى‏نمود چيزى صدقه پيش مى‏داشت و به مستحق مى‏رساند و مقدارى عطر مى‏بوئيد و به مسجد مى‏رفت و براى حاجت خود دعا مى‏كرد بدان چه خدا مى‏خواست.پ 8- از امام صادق (ع)، فرمود:

چون پوستت دانه لرز بر خود گرفت و چشمت گريان شد، خود را باش، خود را باش كه محققاً به تو توجهى شده است (از طرف خدا براى انجام حاجت يا از طرف فرشته‏ها براى شفاعت و انجام حاجت به امر خدا- از مجلسى ره).پ 9- از ابى الصباح كنانى، از امام باقر (ع)، فرمود:

راستى خدا عز و جل دوستدارد از ميان بنده‏هاى مؤمن خود، هر بنده بسيار دعا كن را، بچسبيد به دعا كردن از سحر تا بر آمدن‏

 

آفتاب، زيرا اين هنگامى است كه درهاى آسمان در آن باز شود و روزى‏ها را پخش كنند و حاجتهاى بزرگ را بر آورند.پ 10- از عمر بن اذينه، گويد: شنيدم امام صادق (ع) مى‏فرمود:

راستى در شب چند هنگام است كه هيچ بنده مسلمانى موفّق به درك آنها نشود و نماز بخواند و به درگاه خدا عز و جل دعا كند در آنها جز اينكه خدا هر شب برايش اجابت كند، من گفتم:

 

اصلحك اللَّه! و آن كدام ساعت از شب است؟ فرمود: چون نيمى از شب گذرد، آن ساعت ششم نخست از نيم اول باشد.