پ1- از امام صادق (ع) فرمود: هر كه وقتى به بستر خواب مىرود سه بار بگويد: (سپاس از آن خدا است كه فرازنده است و مسلط، و سپاس از آن خدا است كه نهان است و آگاه و سپاس از آنِ خدا است كه مالك است و اندازه گير و سپاس از آن خدا است كه زنده كند مردهها را و بميراند زندهها را و او بر هر چيز توانا است).
بيرون آيد از گناهان چون روزى كه از مادر زاده.پ 2- امام صادق (ع) فرمود: چون يكى از شماها به بسترِ خود رود بايد بگويد: بار خدايا من روح خود را نزد تو باز داشتم و تو آن
را در جايگاه رضايت و آمرزش خويش باز دار و اگر به تنم باز گردانيدى، مؤمن و عارفش باز گردان بحق دوستانت تا آنكه او را به ايمان و عرفان دريافت كنى.پ 3- شيوه حضرتِ امام صادق (ع) اين بود كه هنگام خواب مىفرمود: به خدا ايمان دارم و به طاغوت كفر ورزم، بار خدايا مرا در خوابم و در بيداريم نگهدارى كن.پ 4- از محمد بن مروان كه امام صادق (ع) فرمود: آيا به شما گزارش ندهم آنچه را كه شيوه رسول خدا (ص) بود كه هر گاه به بستر خود جا مىكرد مىفرمود؟ گفتم: چرا، فرمود: آية الكرسى را مىخواند و مىگفت:
آمنت باللَّه و كفرت بالطاغوت
، بار خدايا مرا در خواب و بيداريم حفظ كن.پ 5- از امام صادق (ع) فرمود: امير المؤمنين (ع) مىگفت: بار خدايا من به تو پناه برم از احتلام و خوابهاى بد و از اينكه شيطان در بيدارى و خواب با من بازى كند.پ 6- از امام صادق (ع) در باره تسبيح فاطمه زهراء (ع) فرمود: چون به خوابگاه خود رفتى سى و چهار بار اللَّه اكبر بگو و سى
و سه بار الحمد للَّه بگو و سى و سه بار سبحان اللَّه، و آية الكرسى و دو سوره قل اعوذ را، با ده آيه از اول سوره و الصافات، و ده آيه از آخرش بخوان.پ 7- از داود بن فرقد از برادرش كه شهاب بن عبد ربه از او درخواست كه از امام صادق (ع) پرسشى كند، به او گفت كه:
زنى است شب در خواب، مرا به هراس مىاندازد. امام فرمود:
در پاسخِ او بگو: تسبيح بسازد و سى و چهار بار اللَّه اكبر بگويد و سى و سه بار سبحان اللَّه و سى و سه بار الحمد للَّه، و بگو:
لا اله الّا اللَّه وحده لا شريك له، له الملك و له الحمد، يحيي و يميت و يميت و يحيي، بيده الخير و له اختلاف الليل و النهار و هو على كل شىء قدير
- ده بار.پ 8- از معاوية بن وهب كه شبى يكى از پسران امام صادق (ع) نزد آن حضرت آمد و گفت: پدر جان، من مىخواهم بخوابم، به او فرمود: اى فرزند جانم! بگو:
اشهد ان لا اله الّا اللَّه و انّ محمداً عبده و رسوله
پناه برم به بزرگى خدا و پناه برم به عزت خدا و پناه برم به قدرت خدا و پناه برم به جلال خدا و پناه برم به سلطان خدا، راستى كه خدا به هر چيز توانا است، و پناه برم به گذشت خدا و پناه برم به آمرزش خدا و پناه برم به رحمت خدا از شرّ هر گزنده و كشنده و از شرّ هر جاندار خرد و بزرگ در شب و روز، از شرّ
بدكاران جنّ و انس و از شرّ بدكاران عرب و عجم و از شرّ صاعقههاى سوزان و تگرگ، اللّهم صل على محمد عبدك و رسولك. معاويه گويد: آن كودك در يادآورى پيغمبر (ص) گفت: (الطيب) المبارك، امام فرمود: آرى پسر جانم الطيب المبارك.پ 9- از مفضل بن عمر كه امام صادق (ع) به من فرمود: اگر بتوانى هيچ شبى نخوابى تا به يازده جمله خود را در پناهِ خدا گذارى؟ گفتم: آنها را به من بفرمائيد، فرمود:
بگو:
أعوذ بعزّة اللَّه و أعوذ بقدرة اللَّه و أعوذ بجلال اللَّه و أعوذ بسلطان اللَّه و أعوذ بجمال اللَّه و أعوذ بدفع اللَّه و أعوذ بمنع اللَّه و أعوذ بجمع اللَّه و أعوذ بملك اللَّه و أعوذ بوجه اللَّه و أعوذ برسول اللَّه من شرِّ ما خلق و برأ و ذرأ
- و پناه گير بدان هر وقت بخواهى.پ 10- از خالد بن نجيح از امام صادق (ع) كه مىفرمود:
هر گاه به بستر خود رفتى بگو:
به نام خدا، پهلوى راستم را بر بستر نهادم (براى خدا) بر كيش ابراهيم، با اخلاص نسبت به خدا با عقيده مسلمانى، و من نيستم از مشركان.پ 11- از جرّاح مدائنى از امام صادق (ع) فرمود:
هر گاه يكى از شماها شب از خواب برخاست بايد بگويد:
سبحان ربّ النبيين و آله المرسلين و ربّ المستضعفين
(مقصود از آنها امامانند (ع)- از مجلسى ره) و الحمد للَّه الذي يحيي الموتى و هو على كلِّ شيء قدير. خدا عز و جل مىفرمايد:
بنده من راست گفت و شكر گزارد.پ 12- از امام باقر (ع) فرمود:
چون شب از خواب برخاستى بگو: سپاس از آن خدا است كه جانم را به من باز گردانيد تا او را سپاس گويم و بپرستم. چون آوازِ خروس شنيدى، بگو:
سبّوح قدّوس ربّ الملائكة و الروح
رحمتت بر خشمت پيشدستى كرده است، نيست شايسته پرستشى جز تو، يگانهاى، من بد كردم و به خود ستم كردم، مرا بيامرز زيرا گناهان را نيامرزد جز تو. چون برخاستى، در كرانههاى آسمان بنگر و بگو: بار خدايا از تو نهان نسازد (چيزى را) شبِ تار و نه آسمانِ برجدار و نه زمينِ بستر گذار و نه تاريكىهاى بر هم و درهم و نه درياى ژرف، در پيشِ شب روان خلقت، شب روى كنى، و بدانى خيانت ديدهها و آنچه را نهان سازند سينهها، اختران به سراشيب رفتند و ديدهها به خواب اندر شدند و توئى زنده و پاينده، نه چرتت گيرد و نه خوابت برد، منزّه باد پروردگار من پروردگار جهانيان و معبود مرسلان و سپاس از آن خداوند عالميان.پ 13- از عبد الرحمن بن حجاج كه گفت:
هر گاه امام صادق (ع) در پايان شب بر مىخواست آواز بر مىآورد تا اهل خانه همه مىشنيدند و مىفرمود:
بار خدايا، مرا بر هراس سركشى به آخرت يارى كن، و تنگىِ آرامگاه را بر من گشايش ده، و به من روزى كن خيرِ پيش از مردن و خيرِ پس از مردن را.پ 14- از امام صادق (ع) كه فرمود:
مىگوئى هنگام خوابيدن:
بار خدايا، اگر جانم را نگه داشتى بدو مهر ورز، و اگر رها كردى آن را حفظ كن.پ 15- از يحيى حلبى از ابى اسامه، گويد:
شنيدم امام صادق (ع) مىفرمود:
هر كه چون به بستر خوابش رود، صد بار قُلْ هُوَ اللَّهُ را بخواند، خدا تا پنجاه سال پيش از آن هر چه كرده است بيامرزد. يحيي گويد:
من اين را از سماعه پرسيدم، در پاسخ گفت:
ابو بصير به من باز گفت:
من شنيدم امام صادق (ع) اين را مىفرمود، و گفت:
اى ابا محمد، امّا اگر تو آن را بيازمائى دريابى كه درست است.پ 16- از ابن قدّاح از امام صادق (ع) فرمود: شيوه رسول خدا (ص) بود كه چون در بستر مىآرميد، مىفرمود: بار خدايا به نام تو زندهام و به نام تو بميرم، و چون از خواب بر مىخاست مىگفت:
سپاس از آنِ خدا است كه زنده كرد مرا پس از آنكه ميرانيد مرا و به سوى او است رستاخيز.
و امام صادق (ع) فرمود: هر كه هنگام خوابيدنش سه بار
آية الكرسى را بخواند و آيهاى كه در سوره آل عمران است: «شَهِدَ اللَّهُ أَنَّهُ لا إِلهَ إِلَّا هُوَ وَ الْمَلائِكَةُ» و آيه سخره و آيه سجده را، دو شيطان بر او گمارده شود كه او را از مرده شياطين حفظ كنند، بخواهند يا نخواهند و با آن دو، سى تن فرشته باشند كه خدا عز و جل را حمد كنند و او را تسبيح گويند و تهليل گويند و تكبير گويند و براى او آمرزش خواهند تا آن بنده از خواب بيدار شود و همه ثوابش از او باشد.پ 17- از امام صادق (ع) فرمود:
كسى نيست كه آخر كهف را هنگام خوابيدنش بخواند جز اينكه هر ساعتى را كه خواهد بيدار مىشود (مقصود آيه: «قُلْ إِنَّما أَنَا بَشَرٌ مِثْلُكُمْ» است- از مجلسى ره).پ 18- پيغمبر (ص) فرمود:
هر كه خواهد شب به عبادت برخيزد چون در بستر خود خوابيد بايد بگويد:
(بسم اللَّه) بار خدايا مرا از مكرِ خود آسوده مدار و ياد خودت را فراموشم مكن و مرا در گروه غافلان مقرر منما، من برخيزم در ساعت كذا و كذا.
و محققاً خدا عز و جل بدو فرشتهاى گمارد كه او را همان ساعت بيدار كند.
