پ1- يونس بن ظبيان گويد: امام صادق عليه السّلام فرمود: خداوند به يكى از پيامبران بنى اسرائيل وحى فرستاد اگر مىخواهى فردا در مقام قرب با من ملاقات كنى در دنيا تنها و دور از مردم زندگى كن، همواره مهموم و محزون باش و از مردم بترس.
مانند پرندهاى تنها كه در بيابانها پرواز مىكند و از برگ درختان تغذيه مىنمايد، و از آب سرچشمهها مىنوشد و هر گاه شب فرا رسد تنها در جايى قرار مىگيرد و با پرندگان ديگر همنشينى ندارد، او به خداوند انس گرفته و از پرندگان ديگر دورى مىكند.پ 2- حفص از امام صادق عليه السّلام روايت مىكند كه فرمود: اگر توانائى داريد شناخته نشويد اين كار را بكنيد، مگر چه مىشود اگر مردم تو را مدح و ستايش نكنند، شما اگر در نزد خداوند ستوده باشيد باكى نداشته باشيد كه مردم به شما بد بگويند.پ 3- ازدى گويد: امام صادق عليه السّلام فرمود: از بهترين بندگان من كه مردم به حال او غبطه مىخورند آن بنده مؤمن مىباشد كه هر گاه بهرهاى برايش پيدا شد عبادت خداوند را نيكو بجاى آورد.
در نهان خداوند را پرستش كند، و در ميان مردم مخفى زندگى نمايد، مردم او را با انگشت به هم نشان ندهند، روزيش به اندازه كفاف باشد صبر پيشه كند، اگر مرگش فرا رسد ميراث زيادى نداشته باشد و گريهكنندگان هم اندك باشند.پ 4- امير المؤمنين عليه السّلام فرمود: خوشا بحال آن كس كه در خانه نشيند و از نان خود بخورد و بر گناهانش گريه نمايد، خودش در ناراحتى باشد، ولى مردم از وى در آسايش باشند.پ 5- ابن زياد از امام باقر و او از پدرانش عليهم السّلام روايت مىكند كه رسول صلى اللَّه عليه و اله فرمود: سه چيز نجات دهنده مىباشند و آنها عبارتند از نگاه داشتن زبان و گريه كردن بر گناهان و نشستن در خانهها.پ 6- قداح از امام باقر عليه السّلام روايت مىكند كه على عليه السّلام فرمود: عيسى بن مريم گفتند خوشا بحال كسانى كه سكوت آنها موجب تفكر باشد و نظر آنها از روى عبرت باشد در خانه خود قرار گيرد و بر گناهانش گريه كند و مردم از زبان و دستش در امان باشند.پ 7- على بن مهزيار از امام عليه السّلام روايت مىكند كه فرمود روزى براى مردم خواهد آمد كه عافيت در آن ده جزء است نه جزء آن در كنارهگيرى از مردم و يكى هم در سكوت.پ 8- امام صادق عليه السّلام فرمود: كسى كه از مردم كنارهگيرى كرده در حصن خداوند جاى گرفته و در پناه او محفوظ است، خوشا بحال كسى كه آشكار و نهانش يكى باشد و او در اين حال به ده چيز نيازمند مىباشد و آنها عبارتند از:
دانستن حق و باطل، دوست داشتن فقر، سختى و زهد، خلوت، نگريستن در عواقب امور، خود را در عبادت مقصر دانستن كوشش داشتن، ترك خودپسندى، ياد خدا بودن و اينكه غفلت دام شيطان است و سرآمد هر گرفتارى مىباشد و موجب حجاب مىگردد، در خانه نشستن و به كسى نياز نداشتن.پ عيسى بن مريم عليهما السّلام فرمود: زبانت را حفظ كن تا دلت آبادان شود، در خانه خود قرار گيرد، از ريا و تظاهر فرار كن، بيش از احتياج فراهم نكن، بر گناهانت
گريه نما، از مردم فرار كن، همان گونه كه از شير فرار مىكنى و از مار مىگريزى، مردم روزى دارو بودند ولى امروز درد هستند، و بعد از اينها هر گاه دلت مىخواهد به نزد خداوند بشتاب.پ 9- مفضل گويد: از امام صادق عليه السّلام شنيدم فرمود: خوشا بحال بندهاى كه آرام باشد او مردم را بشناسد قبل از اينكه آنها او را بشناسند.پ 10- امام حسن عسكرى عليه السّلام فرمود: هر كس با خداوند انس گرفت از مردم مىترسد.پ 11- امام باقر عليه السّلام فرمود: مردى كتابى پيدا كرد و خدمت رسول خدا صلى اللَّه عليه و اله آورد، رسول خدا دستور دادند همه در مسجد حاضر شوند، مردم از زن و مرد در مسجد حاضر گرديدند رسول اكرم بالاى منبر رفتند و هنگامى كه كتاب را باز كردند معلوم شد كتاب يوشع بن نون وصى حضرت موسى عليه السّلام مىباشد.
در آن كتاب نوشته شده بود بنام خداوند بخشنده مهربان خداى شما به شما مهربان و رحيم مىباشد، اى مردم بدانيد كه بهترين بندگان خدا آنهائى هستند كه متقى و پرهيزگار و پاك و گمنام باشند، و بدترين مردم آنهائى هستند كه در ميان مردم مشهور گردند و مردم آنها را با انگشت به هم نشان دهند.پ 12- على عليه السّلام فرمود: خوشا بحال كسانى كه در خانه خود قرار گيرند و نان خود را بخورند و خداى خود را عبادت كنند، و بر گناهان خود بگريند، به خود مشغول باشند و مردم از آنها در آرامش زندگى كنند.پ 13- عبيد بن زرارة گويد امام صادق عليه السّلام فرمود: هيچ مؤمنى نيست مگر اينكه خداوند از ايمانش براى او آرامش پديد آورده كه با آن آرام مىگردد، اگر او بالاى كوهى هم زندگى كند ترسى براى او نخواهد آمد.پ 14- حلبى از امام صادق عليه السّلام روايت مىكند كه فرمود: با مردم آميزش كنيد تا از حال آنها اطلاع پيدا كنيد، و هر گاه با آنها رفت و آمد كرديد آنها را ترك نكنيد.پ امام حسن عسكرى عليه السّلام فرمود: دورى كردن از مردم به اندازه دركى است كه
انسان از آنها بدست مىآورد.پ امام باقر عليه السّلام فرمود: عابد به عبادت واقعى نخواهد رسيد، مگر اينكه از همه مردم قطع اميد كند، در اين هنگام خداوند مىفرمايد اين خلوص دارد و او را قبول مىكند و گرامى مىدارد.پ امام كاظم سلام اللَّه عليه فرمود: اى هشام صبر در تنهائى علامت نيرومندى عقل است هر كس خداوند را دريافت از اهل دنيا كنارهگيرى مىكند و بطرف خداوند مىرود و از او طلب مىنمايد خداوند در هنگام وحشت مونس او مىباشد و در تنهائى با او رفاقت مىكند.
در هنگام احتياج و مخارج اهل و عيال او را بىنياز مىگرداند و بدون داشتن عشيره و خويشاوند او را عزيز مىنمايد، اى هشام كسى كه عملش كم باشد ولى كارها را از روى علم انجام دهد خداوند پاداش مضاعف به او مىدهد ولى كسى كه از روى جهل كار مىكند عمل او مردود است.پ امام هادى عليه السّلام فرمود: اگر مردم همه در يك راهى وسيع گام نهادند، من راه كسى را خواهم گرفت كه به تنهائى خدا را خالصانه عبادت كرده است.
