پ1- بطائنى از امام صادق عليه السّلام روايت مىكند كه فرمود: لعنت هر گاه از دهان كسى خارج شد، سرگردان مىماند، اگر كسى مستحق آن بود به وى خواهد رسيد و در غير اين صورت بار ديگر به صاحب خود بر مىگردد.پ 2- ابن صدقه از امام صادق عليه السّلام روايت مىكند كه امام باقر عليه السّلام فرمودند لعنت هر گاه از دهان متكلم بيرون گردد بين او و كسى كه لعن در بارهاش صادر شده مردد مىماند، اگر راهى در آن پيدا نكرد بار ديگر بطرف متكلم بر مىگردد و او شايسته اين كلام است، اينك بترسيد و مؤمنى را لعن نكنيد كه به خودتان بر مىگردد.پ 3- جابر گويد: امام باقر عليه السّلام فرمودند: اگر مردى در باره مردى ديگر به كفر شهادت داد، هر دو گرفتار مىگردند، اگر شهادت در باره كافر باشد صحيح مىباشد و اگر در باره مؤمن باشد كفر به خود او برمىگردد، اينك از خداوند بترسيد و نسبت به مؤمنان طعن وارد نكنيد.پ 4- يونس بن يعقوب گويد: امام صادق عليه السّلام فرمود: ملعون است كسى كه مؤمنى را رمى به كفر كند و هر كس مؤمنى را متهم به كفر سازد مانند آن است كه او را كشته باشد.پ 5- در تفسير امام حسن عسكرى عليه السّلام آمده هر گاه دو نفر با هم نزاع كنند و
يك ديگر را مورد لعن قرار دهد،پ لعنتها بالا مىروند و از خداوند اذن مىخواهند كه بر كدام يك از آنها فرود آيند، خداوند به فرشتگان مىگويد: اينك بنگريد اگر لاعن اهليت براى لعن دارد و آن ديگرى شايسته لعن نيست هر دو لعن را به لاعن بدهيد.
اما اگر او شايسته لعن مىباشد و لاعن اهليت لعن را ندارد هر دو را بطرف او حواله كنيد و اگر هر دو شايسته هستند لعن هر يك را به ديگرى بدهيد و اگر هيچ يك از آنها شايسته نبودند لعن را متوجه يهوديان و ناصبيان كنيد كه صفات محمد و على را انكار مىكنند و فضائل آنها را قبول ندارند.
