پ1- سليمان جعفرى گويد: خدمت حضرت امام هادى عليه السّلام بودم فرمود: اى سليمان از فراست مؤمن بترس زيرا او با نور خدا به اوضاع و احوال مىنگرد، من در اين هنگام ساكت شدم تا آنگاه كه اطاق خلوت شد، عرض كردم شنيدم فرموديد از فراست مؤمن بترسيد كه او با نور خدا متوجه امور مىباشد.
فرمود: آرى اى سليمان خداوند مؤمن را از نور خود آفريد و آنان را در رحمت خود رنگ آميزى كرد و پيمان ولايت ما را از آنان گرفت، مؤمنان با هم برادر ابوينى هستند پدر آنها نور و مادرشان هم رحمت مىباشد، و مؤمن از همان نورى كه آفريده شده به اوضاع و احوال نگاه مىكند.پ 2- معاوية بن عمار گويد: به حضرت صادق عليه السّلام عرض كردم تفسير اين حديثى را كه از شما شنيدم بيان فرمائيد فرمودند: آن حديث كدام است گفتم:
فرموديد مؤمن با نور خداوند مىنگرد.
فرمود: اى معاويه خداوند مؤمن را از نور خود آفريد و در رحمت خود آنها را فرو برد و پيمان ولايت ما را بر شناخت خود از آنها گرفت روزى كه خود را به او شناسانيد، مؤمن با مؤمن برادر ابوينى هستند پدرش نور و مادرش رحمت است، و مؤمن با همان نورى كه از وى آفريده شده نگاه مىكند.پ 3- سليمان گويد حضرت صادق عليه السّلام فرمود: خداوند براى ما پيروان و شيعيانى قرار داد و آنها را از نور خود خلق كرد و در رحمت خود فرو برد روزى كه خود را به آنان معرفى كرد پيمان ولايت ما را هم از آنها گرفت، او از نيكوكاران آنها قبول مىكند و از بدكاران آنها در مىگذرد هر كس بدون ايمان در پيشگاه
خداوند حاضر گردد حسنات او قبول نمىگردد و گناهانش بخشوده نمىشود.پ 4- جابر از حضرت باقر عليه السّلام روايت مىكند كه حضرت رسول صلّى اللَّه عليه و اله فرمود: از فراست مؤمن بترسيد كه او با نور خدا مىنگرد و سپس اين آيه شريفه را تلاوت كردند إِنَّ فِي ذلِكَ لَآياتٍ لِلْمُتَوَسِّمِينَ.پ 5- حضرت باقر عليه السّلام فرمود: خداوند متعال در مؤمن نسيمى از روح خودش دميده است، و براى همين جهت در قرآن فرموده: رُحَماءُ بَيْنَهُمْ.پ 6- على عليه السّلام فرمود: از گمان مؤمنين بترسيد زيرا خداوند حق را در زبان آنها قرار داده است.پ 7- جابر جعفى گويد: در خدمت ابو جعفر عليه السّلام بودم در حالى كه غم و اندوه مرا گرفته بود، عرض كردم قربانت شوم گاهى بدون اينكه مصيبت و يا اندوهى برايم پيش آيد ناگهان محزون مىكردم كه اهل بيت من هم متوجه اين موضوع مىشوند و مرا دگرگون مشاهده مىكنند.
امام فرمود: آرى اى جابر خداوند متعال مؤمنان را از گل بهشت آفريد و از نسيم روحش در آنها جارى ساخت و از اين جهت مؤمنان را برادر ابوينى گفتهاند هر گاه يكى از آن ارواح در يكى از شهرها محزون گردد، ساير ارواح هم محزون مىگردند.
